Του Γιώργος Σανιδάς
Προς την Κουνίστρα με τους Ήρωες του Μωραϊτίδη*
”Η Εικών ανετέθη εις τον μητροπολιτικόν Ναόν της νήσου, των Τριών Ιεραρχών, απολαύουσα ιδιαιτέρου όλως σεβασμού και ως Πολιούχος τιμωμένη.
Έκτοτε επεκράτησεν ωραιοτάτη συνήθεια, την παραμονήν της εορτής των Εισοδίων,άπαξ του έτους, η σεπτή Εικών να κομίζεται εκ της πόλεως εις την ιεράν Μονήν…
Η ιερά πομπή επροχώρησε…
Ο παπά Νικόλας, ένας υψηλός και ευμορφοκαμωμένος παπάς, βαστάζων την Παναγίαν την Κουνίστραν, με το πετραχήλι του αναποδογυρισμένον εις τον δεξιόν ώμον, σπεύδει…ψάλλων αδιακόπως τα Μεγαλυνάρια της Παναγίας…
Ο μπάρμπα Δημητρός, σαν λαχανιασμένη γίδα, ο κατακαημένος, προσπαθεί να παρακολουθεί το βήμα του ιερέως, το γοργόν, βοηθών εις τα τροπάρια.
Παιδιά, πολλά, παιδιά του χωρίου όλα, στολισμένα και κτενισμένα εξακολουθούν την φαιδράν συνοδίαν των με τον ανασασμόν των τον συχνόν επαναλαμβάνοντα:
-Κύριε ελέησον!
Ο Γεωργάκης ο Βλαμμένος, έβγαλε απέξω απ’ το καλύβι του, παρά την οδόν, μια κεραμίδα με φωτιά και θυμίαμα, και λιβανίζει την Παναγίαν…
Η γριά Αχτίτσα, δεν απόστασε διόλου. Αναπτύξασα όλας τας δυνάμεις της, τας οποίας ζωογονεί η προς την Θεοτόκον ευλάβεια, βήμα προς βήμα παρακολουθεί τον Παπά- Νικόλαν…
Αίφνης ο παπάς εγονάτισεν επάνω εις μίαν κορυφήν, από κάτω από ένα υπερύψηλον πεύκον…Είναι ο πεύκος, όπου ευρέθη τον παλαιόν καιρόν η Παναγία η Κουνίστρα, επάνω εις τους κλάδους του αιωρούμενη ολόφωτος, νύκτας ολοκλήρους, ότε ο ασκητεύων αγιώτατος εκεί Συμεών, παραλαβών αυτήν, εκόμισε παρακάτω, εις το ασκηταριόν του, όπου εκτίσθη το Μοναστηράκι εις τιμήν της…
Η καμπανίτσα του βυζαντινού ναΐσκου αντηχεί ως κελάηδημα της ρεματιάς μυστηριώδες. Λαμπάδες ιδού ανάπτονται κάτω εις τα χαγιάτια και θυμιάματα μοσχομυρίζουν εις την πλακόστρωτον αυλήν, εν μέσω της οποίας πυρά μεγάλη καίει.
Και τώρα λάμπει πλέον ολόλαμπρος η Αγία της Θεοτόκου προτομή.
Η γριά Αχτίτσα, πάντοτε παρά τον πλευρόν του ιερέως λαμπαδηφόρος προάγουσα.
-Λάμπει από την χαρά χαράν της, που την φέρνουν εις το μοναστηράκι της και είναι ελαφρά τώρα η ασημένια εικόνα, όπου αύριον θα είναι λυπημένη και βαριά, μολύβι, όταν θα γυρίσει πίσω ς’ το χωριό!
Ο μπάρμπα- Δημητρός, επιβραδύνας ικανήν ώραν, δεν επρόφθασεν ουδέ το τρίτον τσίπουρον, το οποίον εμοίραζε εις τους προσκυνητάς ο δήμαρχος του χωρίου, τρισσεύσαντας πλέον και διασπαρέντας δια τον δείπνον. Μόλις δε εύρε μίαν σταγόναν να βρέξη το στόμα του, ξηρόν από την οδοιπορίαν, αδειάζων το παγούρι του παπα- Νικόλα και ψιθυρίζων:
-Καλά σε είπα Παπατρέχα!΄΄
*αποσπάσματα από ‘’ΜΕ ΤΟΥ ΒΟΡΗΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ’’
